PIŠE: DUŠAN BABAC
U ime države,
U ime zakona,
U ime kralja,
U ime naroda,
U ime svih nas,
U ime i za račun,
U ime starih dobrih vremena,
U ime oca,
U ime oca i sina,
U ime oca i sina i duha svetoga,
U ime ruže,
U ime ljubavi,
Hajde da pričamo o ljubavi,
O toj reči koja zvuči tako čudesno,
I jedino je pravo svetsko čudo,
I svrha postojanja,
O kojoj znamo tako malo,
Od onih koji su nas voleli,
I onih koji nisu,
Koja se tvojim imenom zove,
I jedina je bolest od koje ne želimo ozdraviti,
A leči i one koji je poklanjaju i one koji je primaju,
I kad je nova i kad je stara,
I kad je srećna i tužna ili smešna
I kad je velika ili mala,
I kad je prošla ili je naznaka tek,
Koja je iznad razumevanja,
Jer, samo nam je ljubav potrebna.
